معرفی رشته کونگ فو

کونگ فو (به چینی : 功夫) یک اصطلاح مشهور چینی است که اغلب برای اشاره به هر یک از انواع هنرهای رزمی چینی ، از جمله شکل مدرن آن ووشو ، بکار می رود . معنای اصلی کونگ فو در زبان چینی تا حدی از آنچه که این روزها از این لغت برداشت می‌شود متفاوت است . کونگ فو در اصل به معنای تخصص فرد در هر مهارتی ، نه لزوما” رزمی می‌باشد . تغییر معنایی این واژه احتمالاً به دلیل ترجمه نامناسب فیلم‌های چینی اتفاق افتاده است .

واژه کونگ فو از دو بخش «کونگ» یا «گونگ» (چینی : 功) به معنای کار ، فعالیت ، شایستگی یا دستاورد و «فو» (چینی : 夫) تشکیل می‌شود . «فو» در زبان چینی هم به معنی انسان است و هم پسوندی با معانی بسیار مختلف . اگر فو را در معنای اول آن در نظر بگیریم معنی کونگ فو چیزی شبیه به «دستاورد انسان» خواهد بود و اگر آن را پسوند بدانیم معنای آن «فعالیت و تلاشی که با صرف زمان و انرژی قابل توجه به دست می‌آید» خواهد بود .
به این ترتیب «تمرین کونگ‌فو» در اصل به معنی تمرین یک رشته رزمی نبوده است بلکه به فرایند کلی تمرینات بدنی و ذهنی یک شخص و آموزش‌ها و تکامل مهارت‌های او اشاره داشته است . حالا این مهارت ممکن است در زمینه یک هنر رزمی یا هر مهارت دیگری در رشته های هنری ، علمی و فنی مختلف باشد .

تاریخچه و معرفی رشته کونگ فو
تاریخچه کونگ فو با ورود بودیهارما و یا به گفته چینی ها تامو از هند به معبد شائولین چین آغاز می گردد . در ضمن معبد شائولین در ایالت هوتان قرار دارد و هنرهای رزمی موجود دنیا از این مکان سر چشمه گرفته است . راهب تامو که مشغول تعلیمات مذهبی به جوانان (راهبان) معبد بود . با توجه به حالات جسمی و روحی آنها شروع به ابداع 18 حرکت فیزیکی کرد ، که بعدها همین حرکات جزئی از درسها و و تعلیمات آنها قرار گرفت و اساس هنر های رزمی کونگ فو (بوکس چینی) از اینجا شروع شد .

بعدها شاگردان راهب توانستند این حرکات را خوبی بیاموزند و شروع به گسترش این هنر کنند و مدت کوتاهی معبد شائولین خواستگاه کونگ فو شد و این هنر زیبا کم کم در معابد دیگر نفوذ کرد و بعدا از سالیانی دراز بر اساس بوکس معبد شائولین سبکهای دیگری از کونگ فو پدید آمد که سراسر چین رواج یافت و هنر ملی این کشور شد .
امروز می توان کونگ فو را در پارکها ، معبد ، باشگاها و تمام اماکن عمومی و خصوصی مشاهده کرد . مخصوصا صبح های زود در هوای پاک و فضاهای زیبا و دلنشین . البته ناگفته نماند که ورزشیرا که چینی ها صبح های زود تمرین می کنن شیوه ای از کونگ فوی نرم می باشد که به (تای چی چون) معروف است .
در کل هنرهای رزمی چین با نام کونگ فو شناخته می شود .

کونگ فو در بین دو گروه رواج بیشتری داشته است :
گروه اول جادوگران و جن گیران آن زمان که با نمایش هایی افسونگری و اجرای برخی از حرکات زیبا و پیچیده در میان قبایل امرار معاش می کردند و این فنون و حرکات مذهبی مخصوص خودشان را به فرزندان خود انتقال می دادند . در بین آن می توان رهبر آنها (تین شید) را نام برد که ارباب آسمانی نام گرفته بود .
خاندان وی هزار هشتصد سال بر کوهی (اژدها) در ایالت کیانگ سینگ حکومت داشتند . ضمنا” این افراد می توانستند بعد از ازدواج در بین مردم شهرها و روستائیان به راحتی و آزادانه زندگی کنند .

گروه دوم راهبان و افراد مذهبی را در بر می گرفت که این افراد زندگی ساده ای داشتند و فقط از گیاهان تغذیه می کردند و یکی از خصوصیات آنها این بود که باید تا زمانیکه زنده هستند مجرد و دور از مسائل مادی باشند آنها در صومعه ها زندگی می کردند . در ضمن برای تلفیق روح و جسم روزه می گرفتند و در همین حال به تمرینات سخت و طاقت فرسای هنرهای رزمی کونگ فو می پرداختند .

حضور راهبان پیوسته جهت اصلاح جامعه ملموس بود هر کجا بر کسی ستم می شد این راهبان حاضر بودند . فشارهایی که از طرف حاکمان به افراد زیر دست آنها اعمال می شد باعث آن گردید که در سال 1911 در چین نهضتی از طرف این مردان اتفاق بیافتد که به انقلاب بکسورها معروف شد و در حقیقت انقلاب اول نام گرفت .
یکی از راهبان معبد شائولین بنام “تی سو” در رواج و نشر بوکس معبد شائولین نقش عمده را بر عهده داشت و سالها در بین راهبان معبد این هنر را رواج می داد . آنها این هنر را بوسیله تقلید از حیوانات و حشرات به مرحله عالی رساندند و این حرکات شامل : حرکات ببر ، مار ، پلنگ ، میمون ، مانتیس ، درنا ، اژدها و دیگر حیوانات می باشد .
استادان بزرگ شائولین این هنر را نسل به نسل به شاگردان خود منتقل می کردند و با پیگیری زیاد آن را به کمال رساندند . اما بعد از فتح شائولین ، کونگ فو در سراسر چین ممنوع اعلام شد و استادان اصلی شائولین از مرزها گریختند آنها به کشورهایی مانند هنگ کنگ ، تایوان و کشورهای غربی رفتند .

اکنون کونگ فویی که در خارج از چین تعلیم داده می شود به واسطه مهم بودن مراجع آن ارزشمند تر و مهم تر از کونگ فویی است که در چین تعلیم داده می شود . بعدها دولت چین جهت سر و سامان دادن به این هنر رزمی سعی کرد تحت نام ووشو همه سیستم های کونگ فو را منسجم کند .

استادان شائولین که در خارج از چین بودند این جریان را تحریم کردند اما ووشو شروع بکار کرده بود و از تمام دنیا جهت نشر این ورزش نماینده می پذیرفت . بعدها برای جلوگیری از انتقاد شدید مشتاقان کونگ فو در کنار معبد شائولین مدرسه هنرهای رزمی شائولین تاسیس شد که این مکان به جهانگردان هنر رزمی ووشو را می آموزد و مدارک شائولین به آنها می دهد .

در حال حاضر دهها سبک کونگ فو در حال فعالیت هستند که شاخص ترین آنها : تای چی چوان ، پاگواچان ، هسینگ آی ، وینگ چان ، چانگ چوان و نان چوان می باشد که در ووشو نیز همین سبکها را بعنوان سبکهای اصلی قرار داده اند .

منبع : ویکی پدیا