معرفی رشته بوکس

تاریخچه ی رشته بوکس

مسابقات ورزش بوکس بطور رسمی در ششصد و هفتاد و هفت سال قبل از میلاد مسیح در بیست و سومین بازی المپیک در هاین که نخستین نبرد این ورزش است شروع شده و «ابراستوس» اهل سمیرنا در این مسابقه فاتح و قهرمان شناخته شد .

اینکه قدیمیترین نبرد بوکس به چه نوع صورت گرفت و چگونه با یکدیگر مبارزه می کردند معلوم نیست . به طوری که در تاریخ روم عنوان شده است که طرفین مشت‌های خود را به چرم‌های خامی محکم بسته و سعی می‌کردند که با ضربات محکمی از این مشت‌های سخت و سنگین حریف را از پای در آورند . البته این مسابقات بدون رعایت وزن بدن انجام می گردید .

ملائکوماس که پدرش نیز چهل و پنج سال بعد از میلاد مسیح فاتح بوکس و قهرمان المپیک گردیده بود عموم رقیبهای خود را تنها با فن (نه با زور و قدرت) مغلوب می‌ساخت . مسابقه‌هایی که بدین صورت وقوع می‌یافت بدون انقطاع بود و دائماًّ در میدان‌های مسابقه یک ورزشکار با قهرمانان آماده ی نبرد بوده و هرکس که از بین تماشاچیان داوطلب مسابقه بود دست خود را بالا می برد . ملائکوماس قهرمان رومی که در بیشتر نبردهای ورزشی بدین نوع فاتح می‌گردید بالاخره در یک مسابقه که حریف او کشته شد اشتهاری بسزا یافت . در این مسابقه ها قهرمانان دوره امپراتوری روم دستهای خود را به حالتی شبیه به دستکش که روی آن میخهای محکم فولادی کوفته شده بود مجهز می‌کردند و نیز یک نوع دستکش مخصوص دیگر که از چرمهای سخت و محکم در دست می‌گرفتند و مسابقه را آغاز می‌کردند . با استفاده این دستکشها در هر مسابقه یکی از دو طرف حتماً سخت مجروح یا مقتول می شد سبب شد که مسابقه‌های بوکس بدین شکل ترک شود . در واقع بازی بوکس با از بین رفتن مسابقه‌های المپیک توأم گردیده و در سال ۴۰۰ بعد از میلاد مسیح قهرمانان ورزشهای مختلف بوکس را به کلی فراموش کردند . در همان عصر یا چند قرن بعد ورزش کشتی گیری که خطرات آن کمتر از اینگونه بوکس‌ها نبود متداول شد و از ورزشهای عمومی گردید .

با آغاز قرن هیجدهم مجدداًَ بازی بوکس و کشتی گیری که هر دو از بین رفته بودند شروع شد به طوری که بیان می‌شود یک نفر کشیش ایتالیایی که نامش «سن برنادن» بود به جوانان عصر خود فن بوکس را می‌آموخت و منظورش از این عمل این بود که دوئل (مبارزه با شمشیر) را که پیوسته به مرگ یکی از دو حریف پایان می‌یافت منسوخ نماید و به جای آن نبرد با مشت که خطر آن کمتر است رواج یابد . سن برنادن ، رواج این فن را یک نوع احسان و نیکوکاری می‌دانست از این رو او را پدر بوکس نامیده‌اند .

در لندن هم یکی از استادان شمشیر بازی به نام جمس فیک مدرسه ورزش بزرگی بنا نهاد که گذشته از تعلیم شمشیر بازی ، نیزه پرانی و غیره فنون بوکس را نیز به شاگردان خود می‌آموخت .

جمس فیک برای مشت زنی قواعد و قوانین مخصوصی وضع نکرد بلکه مثل امروز محوطه‌ای که دور آن با طناب محصور است ایجاد کرد و به شاگردان خود چنین اجازه داد که در حین بوکس حق دارند یکدیگر را گرفته و به شکل کشتی به زمین زنند در این کشتی‌گیری هر کس که بر زمین نمی خورد برنده محسوب می شد . برای این چنین مسابقه‌ها چنانکه ذکر شد قواعد خاصی وضع نشده بود از این لحاظ بسیار خطرناک می شد و شرکت کنندگان بوکس پس از محاربه مشت و گلاویز شدن با یکدیگر گاهی هر دو به زمین می خوردند و در نتیجه تعیین و معرفی برنده بسیار مشکل می شد .

پس از ایجاد بوکس به این صورت یکی از استادان ورزشکار انگلیسی بنام چک بروکتون در سال ۱۷۴۹ در مسابقه ای که داور قوانین و دستورات مخصوص وضع کرد وسعت میزان مسابقه و عده اشخاصی که حق ورود به محوطه میدان بازی را داشتند معلوم کرد . ولی هنوز این بازی به طور رسمی معمول نشده بود و در هر جا که مشت زن‌ها مسابقه می‌دادند پلیس آنها را متفرق می کرد .

در قرن هیجدهم با اینکه انواع ورزشها در انگلستان بحد اعلاء به ترقی رسید و قهرمانان بسیاری دیده می شد به این دلیل هیچ اهمیتی به این ورزش نمی دادند که آن را ورزشی خطرناک می دانستند زیرا فکر می کردند که یکی از داوطلبان حتماً بایستی کشته یا سخت مجروح گردد .

جون جاکسون که از استادان بوکس قرن هیجدهم بود تدریجا” بوکس را رسمی کرد و چون خود استاد بی نظیری بود در هر مسابقه مبالغ زیادی عاید او گردید زیرا از همان موقع جوائز سنگینی برای قهرمانان این فن تعیین شده بود . این شخص اولین مشت زن و قهرمان عصر خود به شمار می رفت و توانسته بود این ورزش را در دنیا رواج دهد .

در سال ۱۸۳۵ جمس پورله ورزشکار انگلیسی این ورزش را به آمریکا برد . ولی پیشرفت آن به قدری سریع بود و به اندازه ی آمریکائی ها به این ورزش علاقه مند بودند که در سال ۱۸۶۰ یعنی ۲۵ سال پس از ورود این ورزش در آمریکا جون سن هیس آمریکایی توانست در سرزمین انگلستان که این بازی وضع شده و قرنها قهرمانان دنیا از آن کشور بوده‌اند فاتح گردد و در تمام دنیا بی رقیب باشد .

با آنکه جک بروگتون مدتها بود که دست کش مخصوص بوکس را اختراع کرده بود اما بیش از یکی دو مورد آن را به کار نبرده بودند و در اکثر مبارزات با مشت گره شده و بدون دست کش با یکدیگر می جنگیدند از همین رو مدت مسابقه و دوره آن خیلی طول می کشید . طولانی ترین مسابقه بوکس در سال ۱۸۲۴ بین قهرمانان آمریکایی میکه مادن و بیل هایس انگلیسی در انبرگ انگلستان انجام شد . این مبارزه جمعا” شش ساعت و سه دقیقه بطول انجامید .

ورزش بوکس با وضعیت کنونی از سال ۱۸۹۰ یعنی پس از آنکه مارکیز کوئینز بری قوانین جدیدتری وضع کرد و استفاده از دست کش بوکس را رسمی کرد شروع شد . او مدت هر دوره بوکس را سه دقیقه و فواصل بین دوره ها را یک دقیقه معین کرد و چون این دستور می توانست نتیجه خوبی برای ورزیدن و رفع خستگی بشود از طرف عموم ورزشکاران دنیا قبول شد و طریقه ای که کینز معین کرده بود متداول و مرسوم گردید .

برای اولین بار مسابقه با وضع جدید در سال ۱۸۹۲ در هفتم سپتامبر در ارولئون بین جون سولیوان آخرین قهرمان مشت زن بدون دست کش که قهرمان تمام آمریکا بود و جوانی بیست و شش ساله موسوم به جمس می کوربت که او نیز آمریکایی و از رقیب خود دو سال کوچک تر بود انجام و پس از ۲۱ دوره (راند) مبارزه قهرمان قدیم دنیا که بدون دستکش عنوان و مقام عجیبی پیدا کرده بود مغلوب قهرمانی شد که با دستکش ، بوکس را آموخته بود .

پس از گذشت چندین دهه از ورود بوکس به آمریکا این ورزش جزو رده محبوب ترین ورزش های آمریکا قرار گرفت و از این سو پای مافیا به این ورزش باز شد تا جایی که در سال ۲۰۱۱ این ورزش با انتقال مالی سالیانه ۶۸۲ میلیارد دلار در رده دوم پر مبادله ترین ورزش های جهان پس از اسب دوانی قرار گرفت .

تاریخچه ی رشته بوکس در ایران

در ادامه با معرفی رشته بوکس در ایران با ما همراه باشید . معروف است که هوارد باسکرویل از آمریکا که بعنوان مدرس کالج آمریکایی در تبریز (مدرسه مموریال) منصوب شده بود ، نخستین کسی است که ورزش بوکس را به ایران آورد . او بعدها با مشروطه‌خواهان ایران همراه شد و در جریان جنگی کشته شد . شایان ذکر است که در دوره ای که نفت در ایران کشف شد و مهندسین و کارگران اروپایی وارد ایران شدند و با برگزاری مسابقات بوکس باعث آشنایی بیشتر مردم با این ورزش شدند . سالهایی که صنعت سینمای ایران ترقی کرد جوانان روی پرده سینما این ورزش را دیده و با خود تمرین می کردند چند نفری هم که در آن سالها برای تحصیل به خارج رفته بودند با رشته بوکس آشنا شدند . در سال ۱۳۱۴ یک مهندس اهل چکسلواکی موسوم به فایت که مامور ایران در کمپانی اشکودا در تهران شده بود وارد ایران شد . فایت یکی از قهرمانان معروف سنگین وزن اروپا بود و یک بار هم ماکس شملینگ آلمانی را مغلوب کرده بود . چند نفر از علاقه مندان در آن دوران نزد او مشغول به تمرین شدند که آقایان ناطقی (محصل مدرسه نظام) و استوار زنگنه پور از جمله این افراد بودند .

در همین سالها در بعضی از شهرهای ایران جوانان با رشته بوکس آشنا شدند برای مثال در مشهد منوچهر مهران و حسین بنایی و چند نفر دیگر نزد یک نفر آلمانی مهندس برق به تمرین این فن مشغول بودند .

از سال ۱۳۱۸ که به دستور رضا شاه مسابقات قهرمانی کشور رشته های مختلف ورزشی شروع شد تا سال ۱۳۲۴ این ورزش جزو برنامه نبود . علت اصلی آن نبودن وسایل ، مربی و مقررات لازم بود . بالاخره در سال ۱۳۲۳ رشته بوکس مورد توجه اداره تربیت بدنی واقع شد و برای اولین بار بطور رسمی جزو برنامه مدارس و دانشکده ها شد . این مسابقه با وسایل و قضاوت آمریکایی ها و «محمد پور» و «عبدالله نادری» انجام شد . در سال ۱۳۲۴ برای اولین بار با کمک اولیای ارتش آمریکایی مقیم ایران و با واگذاری مقدار کافی وسایل و لوازم مورد احتیاج مسابقه آزاد انجام شد .

در المپیک ۱۹۴۸ لندن که ایران برای اولین بار در المپیک شرکت داشت ، بوکسورها نیز به مسابقات اعزام شدند که به موفقیتی دست نیافتند . رشته بوکس در ایران پس از فعالیتی ۳۴ ساله با پیروزی انقلاب تعطیل شد . البته هیچ قانون یا فرمان رسمی یا فتوای مذهبی مشخصی مطرح نشد . این رشته در سال ۱۳۶۸ دوباره راه‌اندازی شد و احمد ناطق نوری که چندین سال نمایندگی مجلس را بر عهده داشت ریاست فدراسیون آن را برعهده گرفت اما همچنان مورد بی توجهی مسئولان قرار داشته است ، به طوریکه تنها پخش مستقیم تلویزیونی این رشته به دیدار فینال وزن ۹۱- کیلو بازی‌های آسیایی دوحه بین علی مظاهری و حریف سوریه ای باز می‌گردد .

وزن دستکش بوکس

تا متوسط وزن ۸ اونس برابر با ۲۲۷ گرم
متوسط ۱۰ اونس برابر با ۲۸۴ گرم
برای سنگین وزن ۱۲ اونس برابر ۳۴۰ گرم
معمولا برای مسابقات دستکش هایی با وزن 8 الی 10 اونس استفاده می شود و برای تمرین و کیسه زدن از دستکش 10 الی 14 انس استفاده می شود .

محل مسابقه بوکس

سکوی مشت زنی یا رینگ نام دارد که محوطه ای چهارگوش ، معمولا” حدود یک متر بالاتر از سطح زمین است که اطراف آن با سه یا چهار ردیف طناب موازی بسته شده است .

این سکوها معمولا” از چهار طرف توسط چهار ردیف طناب با فاصله ۳۰ ، ۶۰ ، ۹۰ و ۱۲۰ سانتیمتر از زمین پوشیده شده‌اند . قطر طنابها یک اینچ و روی آن توسط پارچه ای نرم و یا لاستیک پوشانده می‌شود . اندازه استاندارد رینگ بوکس آن از داخل طناب ها ۶/۱۰×۶/۱۰ متر مساوی با ۲۰×۲۰ فوت و از خارج ۸×۸ متر مساوی با ۲۶×۲۶ فوت است .

کف محوطه بوکس بایستی با تشک پوشانیده و روی تشک را نیز با برزنت محکم شده و توسط طناب به کف محوطه بسته شود .

منبع : ویکی پدیا